Verhalen om van te smullen

Heerlijk gegeten heb ik laatst bij restaurant Bak aan de Van Diemenstraat in Amsterdam. In vrijwel alle gangen speelden groenten de hoofdrol. Toch werd de show gestolen door de messekleverkaas en de fantastische wijnen. De kaas is gemaakt door een Noord-Hollandse kaasboer op basis van een bijna vergeten recept. De wijnen zijn van druivensoorten die jaren geleden uit de gratie zijn geraakt. Nu vraag ik mij af:  waren de kaas en wijn écht zo lekker, of maakt het verhaal eromheen het allemaal nog nét iets smakelijker?

Foodie

Eten en drinken zijn een eerste levensbehoefte, maar het is méér dan dat. Het is een way of life. Of ik het nu leuk vind of niet, dat geldt ook voor mij. Sinds ik een Big Green Egg heb aangeschaft (it’s true!), word ik steevast uitgemaakt voor foodie. Een term om van te kotsen, maar dat terzijde.

Eten en drinken zijn onderwerpen waar je prima over uit kunt weiden. Over het verhaal achter het recept, de herkomst van de ingrediënten, smaakcombinaties of de bereidingswijze. Dat begint al op de verpakkingen in de supermarkt. Alles moet biologisch, duurzaam, ambachtelijk of dagvers zijn. En wanneer je als fabrikant de waarheid iets te rooskleurig voorstelt, dan heb je een dikke kans dat de Keuringsdienst van Waarde de volgende dag bij je op de stoep staat.

Keltisch zeezout, anyone?

Neem je een kijkje in de boekhandel even verderop, dan liggen de kookboeken rijen dik in de schappen. Stuk voor stuk indrukwekkend vormgegeven kunstwerkjes met prachtige fotografie en recepten die je doen watertanden. Voor je kunt beginnen moet je echter eerst op zoek naar ingrediënten waar je nooit eerder van hebt gehoord. Keltisch zeezout. Medjouldadels. Anyone?

Van veggie tot pitmaster

Ook online en op tv raken we niet uitgesproken over eten. Talloze vloggers en bloggers stillen de nimmer aflatende trek van miljoenen foodies. Van veggies tot pitmasters en van enthousiaste thuiskoks tot fusion fanaten. Onlangs kreeg ik op tv de documentaire ‘Ants on a shrimp’ voorgeschoteld. Het programma volgt René Redzepi, de chef-kok van het Deense restaurant Noma, die zijn kunsten wel eens elders wil vertonen. Hij sluit daarom de deuren van zijn toprestaurant -maar liefst vier keer verkozen tot beste restaurant ter wereld- en trekt met zijn team naar het land van de Rijzende Zon om daar een pop-up restaurant te openen met een speciaal voor de Japanse markt ontwikkeld menu.

‘Ants on a shrimp’ past in een lange rij films die de bevlogenheid (of krankzinnigheid) van topkoks in beeld brengt. Chef’s table op Netflix bezoekt al drie seizoenen lang chef-koks over de hele wereld en in Nederland werd Fucking perfect over sterrenkok Sergio Herman met gejuich ontvangen. Het zijn stuk voor stuk mooie verhalen, met steeds hetzelfde thema: de gepassioneerde kok en zijn zoektocht naar perfectie.

Voor het betere schranswerk

En in die perfectie schuilt natuurlijk het gevaar. Alles moet uniek zijn, en daarom zoekt Redzepi naar de meest obscure paddenstoel die slechts groeit op een mos dat alleen te vinden is aan de moeilijk begaanbare noordzijde van die berg in die ene uithoek van Japan. Pffff. Perfectie is saai. En verhalen over perfectie ook. Voor een ontnuchterende ervaring raad ik je aan om eens ‘Fuck, that’s delicous’ te bekijken. Ook een programma over eten, maar dan even anders. Hoofdrolspeler en host Action Bronson is gezette en nogal onappetijtelijke rapper die zich elke aflevering te buiten gaat aan  ongegeneerde schranspartijen van voornamelijk vet eten. Niet voor kijkertjes met een zwakke maag. Maar wel eens wat anders dan de eeuwige zoektocht van sterrenchefs als René Redzepi en de zijnen.