Een verhaal zo goed, dat je het moet zien om het níet te geloven

Na het lezen van deze recensie van Damien Hirst’s nieuwe tentoonstelling getiteld ‘Treasures from the Wreck of the Unbelievable’, wist ik: dit moet ik gaan zien.

Tijdens het lezen van de recensie hoor ik ‘You’ve got this strange effect on me’ door mijn hoofd spoken. Dit nummer geschreven door Ray Davies van The Kinks past goed bij het groteske sprookje dat Hirst tot in het kleinste detail voor ons uit zijn duim heeft gezogen.

Eeuwenoude geschiedenis Voor ‘Treasures from the Wreck of the Unbelievable’ heeft Hirst de geschiedenis geconstrueerd van Cif Amotan II, een vrijgemaakte slaaf uit de eerste eeuw na Christus, die een fortuin aan kunstschatten vergaart. Als het schip waarmee Cif deze schatten vervoerd ten onder gaat, blijven ze meer dan 2000 jaar liggen op de bodem van de Indische Oceaan. Tot het schip in 2008 bij toeval wordt ontdekt …

Sterk staaltje storytelling

Er wordt letterlijk van alles uit de oceaan opgediept: van levensgrote beelden tot kleine vaasjes en potjes. Allen uiteraard aangetast door het eeuwenlange verblijf onder water. De berging van de objecten is nauwkeurig vastgelegd op film waardoor fantasie en werkelijkheid door elkaar lopen. Een waanzinnig staaltje storytelling als je het mij vraagt.

Stripverhaal vermomd als kunsttentoonstelling

Is het kunst of is het kitsch? Ik heb geen idee, want ik weet niks van kunst. Ook niks van kitsch trouwens. Wel ben ik gek op mooie verhalen. En deze tentoonstelling komt op mij over als één groot stripverhaal. Ook het decor van Venetië, de zinkende stad, is treffend gekozen. Waarschijnlijk zal de tentoonstelling van Hirst nóg meer toeristen naar de stad lokken. Snel boeken dus, voordat Venetië hetzelfde lot ondergaat als het schip van Cif en voorgoed verdwijnt in zee. Want dit is een verhaal dat zo goed is, dat je het moet zien om het níet te geloven.